Η κολοκυθιά και το ξωτικό 

Νικόλας Ανδρικόπουλος

Μια μέρα η κυρία Χλόη φύτεψε μερικούς σπόρους κολοκυθιάς στο μικρό κήπο της. Ξεπρόβαλαν τα πρώτα φύλλα και τα στριφογυριστά βλαστάρια της. Όταν λίγες μέρες αργότερα η κολοκυθιά είχε ανέβει κιόλας στη μέση του διώροφου σπιτιού και τότε ακούστηκε η φωνή της κυρίας Χλόης.
" Ε, όχι κι έτσι! Πατημασιές στο πάτωμα εντάξει, πατημασιές στον τοίχο... άντε καλά. Αλλά και στο ταβάνι;" 
Φώναξε γιατί τις πατημασιές στο πάτωμα και στον τοίχο μπορεί να τις καθαρίσει, αλλά στο ταβάνι, πώς; Και τότε στρώθηκε στη δουλειά, ανέβα κατέβα στη σκάλα, σκούπιζε. Ξανακατέβα, στίβε ξανάτριβε, τα κατάφερε. Ώσπου μια μέρα είπαν να μείνουν ξύπνιοι για να δουν το μυστήριο επισκέπτη. Όμως δεν τα κατάφεραν. Ώσπου μια μέρα αποφάσισαν να παίξουν ένα παιχνίδι για να μην τους πάρει ο ύπνος. Κι έτσι τον είδαν. Ο μικρός επισκέπτης ήταν ένα ξωτικό. Τους είπε πως μπαίνει για να φάει και να παίξει με το γάτο και τη σκυλίτσα τους. Η κυρία Χλόη είπε:
" Και γιατί δε σκουπίζεις τα πόδια σου πριν μπεις;"
Το ξωτικό απάντησε: " Τα σκουπίζω, αλλά τα σκουπίζω στα πόδια της κολοκυθιάς. Τώρα όμως χειμώνιασε. Φεύγω. Α! Ξέχασα να σας συστηθώ. Το όνομά μου είναι Κοκκινοκολοκυθοκορφάδας. Θεοδώρα