Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

Lewis Carroll 

 

    Ένα όμορφο πρωινό η Αλίκη ήταν ξαπλωμένη στην ακροποταμιά δίπλα στην αδερφή της. Δεν έβρισκε τίποτα να κάνει και είχε αρχίσει να βαριέται. Έριξε μια ματιά στο βιβλίο που διάβαζε η αδερφή της, αλλά δεν είχε ούτε ζωγραφιές, ούτε διαλόγους. 

   Η Αλίκη δεν ήξερε αν άξιζε τον κόπο να σηκωθεί να μαζέψει μαργαρίτες. Όταν σηκώθηκε ξαφνικά βρέθηκε μπροστά της ένας άσπρος κούνελος με ροζ μάτια. Ο κούνελος της ζήτησε να πάει μαζί του. 

   Η Αλίκη δέχτηκε και απότομα βρέθηκε μέσα σε μια μεγάλη και βαθιά τρύπα. Όσο κατέβαινε η τρύπα γινόταν όλο και πιο βαθιά και δίπλα στην Αλίκη βρέθηκαν χάρτες. Γρήγορα έπεσε πάνω στην Αλίκη ένα βαζάκι από μαρμελάδα πορτοκάλι, αλλά ήταν άδειο. Τουλάχιστον πρόλαβε να το βάλει σ' ένα από τα παρακάτω ράφια. Έτσι σιγά σιγά κατέβαινε μέχρι που έφτασε σ' έναν στενόμακρο διάδρομο. Η Αλίκη άρχισε να τον ακολουθάει ώσπου βρέθηκε δίπλα της ένα τραπεζάκι με τρία πόδια κι ένα χρυσό κλειδί. Η Αλίκη το έπιασε αμέσως και προσπάθησε να δει αν ανοίγει κάποια πόρτα μ' αυτό το κλειδί. Το κλειδί όμως ήταν πολύ μικρό και οι πόρτες ήταν πελώριες. Στο βάθος βρήκε μια μικρή πόρτα και προσπάθησε να την ανοίξει. Ενώ προσπαθούσε, είδε δίπλα της ένα μπουκαλάκι. Η Αλίκη ήπιε το υγρό που είχε το μπουκάλι και έγινε μικρούλα. Έτσι όμως δεν έφτανε στην κλειδαριά. Εδώ το τελειώνει το πρώτο κεφάλαιο από τις περιπέτειες της Αλίκης. Τη συνέχεια σας αφήνω να τη διαβάσετε μόνοι σας. Θεοδώρα

Το τραγούδι από την αρχή της ταινίας " Alice in wonderland" - 1951. Είναι κρίμα που δεν μπορούμε να έχουμε όλη την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους. Για μένα η πιο ωραία " Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων".






Ο κούνελος με το ρολόι βιάζεται πολύ! " I'm late! ... I'm late! "

Τζάγκουαρ 

Τα τζάγκουαρ είναι ψηλά. Έχουν 
μαύρο και καφέ χρώμα με στάμπες. Έχουν πολύ τρίχωμα και γυαλιστερά μάτια και μεγάλα αυτιά. Έχουν μακριά μουστάκια και κοντή ουρά.Δεν υπάρχει θηλυκό.Επίσης είναι πολύ γρήγορα.




Καπουτσίνος

Ο καπουτσίνος είναι μαύρος. Έχει αμυγδαλωτά μάτια και μεγάλα αυτιά. Το ύψος του είναι 35 εκατοστά και του αρέσει να κρεμιέται από τα δέντρα. Το σώμα του είναι τριχωτό και χοντρό.



Κόκκινος μακάο

Ο κόκκινος μακάο έχει πολλά χρώματα. Έχει πολύ κόκκινο και τα φτερά είναι μοβ και λίγο πορτοκαλί. Μπορούν μάλιστα να πετάξουν 56 χμ την ώρα.
Γιώργος Τ.

 Ο Αρλεκίνος - Ζωρζ Σαρή 

 

   Κάποτε στη Βενετία, ζούσε ένα φτωχό και ορφανό παιδί, ο Αρλεκίνος. Τις απόκριες, στην πόλη που ζούσε γινόταν μεγάλη γιορτή, με πολλούς μασκαράδες και πλούσιες στολές. Όμως ο φτωχός Αρλεκίνος δεν μπορούσε να αγοράσει στολή και γι' αυτό ήταν λυπημένος.

   Ωστόσο, η μητέρα του, χρησιμοποιώντας τη φαντασία της , ένωσε διάφορα κουρελάκια που βρήκαν στη σοφίτα και κατάφερε να φτιάξει ένα όμορφο ύφασμα όλο πολύχρωμα τετραγωνάκια. Έτσι ο Αρλεκίνος κατάφερε όχι μόνο να συμμετέχει μ' αυτήν την πρωτότυπη στολή στο αποκριάτικο γλέντι, αλλά και να κερδίσει τις εντυπώσεις. Ακόμη κι ο βασιλιάς ζήλεψε τη στολή του. Μάλιστα, στη συνέχεια, όλοι ζητούσαν από τη μητέρα του, που ο Αρλεκίνος την ονόμασε κυρία Φαντασία, ίδιες πρωτότυπες στολές. Νίκος

Τα ζώα της Αφρικής - Οι λεοπαρδάλεις της Σινγκίτα

Ρόμπερτ Μπ. Χάας   

 

   Η λεοπάρδαλη είναι παράξενο ζώο. Πιο πολύ κυνηγάει τη νύχτα και γι' αυτό τη βλέπουν  σπάνια οι άνθρωποι και δεν μπορούν να την πλησιάζουν πολύ. Υπάρχουν 100.000 λεοπαρδάλεις στην Αφρική.

   Η λεοπάρδαλη της Σινγκίτα είχε δύο νεογέννητα. Εγκατέλειψε τη φωλιά της, πήρε τα μικρά και τα πήγε σε μια νέα φωλιά.

   Ο φωτογράφος μαζί με τον οδηγό βρήκαν τη νέα φωλιά και φωτογράφισαν τα μικρά. Την άλλη μέρα κατάφεραν να βρουν και τη μητέρα που κυνηγούσε ένα λαγό. Στη συνέχεια, κατάφεραν να φωτογραφίσουν τη μητέρα που έπαιζε με τα μικρά της.

    Οι λεοπαρδάλεις μπορεί να είναι θανάσιμοι κυνηγοί, αλλά είναι και στοργικοί γονείς. Δανάη

Το χρυσόψαρο που το φώναζαν γατούλη 

Χρήστος Μπουλώτης

 

Ήταν κάποτε ένα παιδάκι που το έλεγαν Αντώνη. Ο Αντώνης ήθελε πολύ μία γάτα, μα οι γονείς του δεν του έπαιρναν. Μια φορά στα γενέθλιά του ο μπαμπάς του τού έκανε δώρο ένα χρυσόψαρο. Ο Αντώνης το ονόμασε Γατούλη και ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Όμως το χρυσόψαρο ένιωθε σαν πραγματικός γάτος και μια μέρα άκουσε τον Αντώνη να μιλάει στον φίλο του και να του λέει ότι οι γάτοι ανεβαίνουν στα κεραμίδια. Έτσι μια μέρα όταν ο Αντώνης και η οικογένειά του έφυγε, κατάφερε να ανέβει στα κεραμίδια. Πάνω στα κεραμίδια βρήκε ένα γάτο. Ο γάτος πήγε να τον φάει, αλλά το φεγγάρι τον έπιασε και τον τράβηξε πάνω. Ο Γατούλης όμως είπε στο φεγγάρι να τον αφήσει και ο γάτος υποσχέθηκε να τον προσέχει. Τότε ο γάτος και το χρυσόψαρο έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ύστερα τους βρήκε ο Αντώνης και τους πήρε στο σπίτι. Η μαμά συμφώνησε να τον κρατήσουν. Τότε η μαμά και ο μπαμπάς τους έφτιαξαν ένα άγαλμα. Βικτωρία

Μαζεύω καπάκια 
βοηθώ ένα παιδί

Η αφίσα μας 

Η τάξη μας έχοντας ευαισθητοποιηθεί με το θέμα συλλογής καπακιών με σκοπό τη στήριξη ενός μικρού παιδιού, ώστε να ζήσει το όνειρό του και να μπορεί να μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, αποφάσισε να φτιάξει μια αφίσα. Η Δανάη μας μάς βοήθησε με τη ζωγραφική της. Ευχόμαστε το μήνυμά μας να ευαισθητοποιήσει κι άλλους ανθρώπους.

Η αρκούδα, η αλεπού και τα ψάρια

 

Μια φορά μια πεινασμένη αρκούδα συνάντησε μια αλεπού που ήταν φορτωμένη με ψάρια! 

- Πο! πο! τι πολλά ψάρια που έχεις αλεπού μου! Πού τα βρήκες;

 - Τα έπιασα στη λίμνη, είπε η αλεπού που ήθελε να κοροϊδέψει την αρκούδα. 

Δεν τα έχει πιάσει μόνη της είπε ο λύκος. 

- Μην πιστεύεις το λύκο, της είπε η αλεπού. Έλα και θα σου πω πως θα πιάσεις κι εσύ ψάρια. Θα πας στην παγωμένη λίμνη, θα ανοίξεις μια τρύπα, θα βάλεις μέσα την ουρά σου και θα περιμένεις. Όταν καταλάβεις πως σε τσιμπούν πολλά ψάρια θα τραβήξεις την ουρά σου και θα βγουν. 

Η αρκούδα έκανε ότι της είπε. Έπειτα από λίγη ώρα η τρύπα άρχισε να σφίγγει την ουρά της επειδή πάγωνε το νερό και νόμιζε ότι ήταν τα ψάρια που την τσιμπούσαν.

 Η αλεπού και ο λύκος παρακολουθούσαν την αρκούδα και γελούσαν. Η αρκούδα περίμενε μέχρι που βράδιασε και κρύωνε και πονούσε πολύ. Κοίταξε πίσω κι άρχισε να τραβά με δύναμη, κόβοντας έτσι την ουρά της. Μόλις κατάλαβε  το πάθημά της έτρεξε να κρυφτεί στο δάσος. Αγγελική

Το κίτρινο παραδείσιο πουλί  

Τα θηλυκά είναι γκριζωπά και καφέ. Στον κόσμο των πουλιών, τ' αρσενικά είναι εκείνα που έχουν πλούσια διακοσμητικά φτερά. Από την πλούσια αυτή "φορεσιά" αναγνωρίζουν τα θηλυκά τους αρσενικούς τους και μπορούν να τους ξεχωρίσουν από τ' άλλα είδη των παραδείσιων πουλιών. Και, όπως είναι φυσικό, για να τραβήξει την προσοχή των θηλυκών, το αρσενικό φροντίζει να παρουσιάζεται μ' όλη τη μεγαλοπρέπεια.

Ολίβια - Ίαν Φάλκνονερ 

 

   Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων και η Ολίβια με τον Ίαν και με τον μπαμπά της ήθελαν να βάλουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι. 
   Το έβαλαν, έβαλαν και τα μπισκότα για τον ΄Αι-Βασίλη. 
   Όταν πήγαν να κοιμηθούν ο σκύλος τους έφαγε τα μπισκότα και ήπιε όλο το γάλα. 
   Την επόμενη ημέρα ξύπνησαν και είδαν όλα τα δώρα κάτω από το δέντρο. Άλλα δώρα ήταν πιο καλά από τα άλλα μα η Ολίβια και ο αδερφός της ενθουσιάστηκαν. Είχαν πιτζάμες, πέδιλα του σκι και άλλα πολλά. 
   Όταν άνοιξαν τα δώρα η Ολίβια πρόσφερε στους γονείς της το δικό της δώρο. Ήταν η αυτοπροσωπογραφία της που είχε ζωγραφίσει. Πάολα

Πώς ο Οβελίξ έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός 

Rene Gosigny 

    Την ιστορία μας την αφηγείται ο Αστερίξ, ένας μεγάλος ήρωας από τη Γαλατία - τη μοναδική περιοχή που δεν είναι υπό την κατοχή των Ρωμαίων. Στην αρχή μας μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, την οικογένειά του, τους φίλους του και το σχολείο του. 

    Ιδιαίτερα κάνει λόγο για τον Οβελίξ, ένα παχουλό αγόρι, λαίμαργο, ευγενικό, αφηρημένο και πολύ ευαίσθητο, που το πειράζουν οι φίλοι του.

    Στη συνέχεια ο Αστερίξ αναφέρεται στις επιθέσεις των Ρωμαίων εναντίον του χωριού του. Αυτό ήταν μια πραγματική γιορτή για τους Γαλάτες, οι οποίοι έπιναν μαγικό ζωμό που έφτιαχνε ο Δρυίδης και νικούσαν πάντα στη μάχη. Αυτός ο μαγικός ζωμός, σκέφτηκε ο Αστερίξ ότι θα βοηθούσε τον Οβελίξ να μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Έτσι όταν μια μέρα ο Δρυίδης και οι μεγάλοι έλειπαν στη μάχη, ο Αστερ'ιξ έπεισε τον Οβελίξνα πάει στην καλύβα του Δρυίδη και να δοκιμάσει λίγο μαγικό ζωμό. Τελικά ο Οβελίξ έπεσε μέσα στη χύτρα και ήπιε όλο το μαγικό ζωμό. Από τότε ο Οβελίξ έγινε δυνατός και κανείς δεν τολμούσε να τον κοροϊδέψει. Νίκος 

Μαραθώνιος δρόμος

Με αφορμή το μετάλλιο που έφερε  στο σχολείο μας ο δάσκαλος της Γ2 τάξης  Νίκος Τσέκας μετά τη συμμετοχή του στον 32ο Μαραθώνιο δρόμο, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το Μαραθώνιο δρόμο και να ζητήσουμε από τον κύριο Νίκο να δεχτεί την πρόσκλησή μας για μία άτυπη συνέντευξη. Τον ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκε και ακόμη περισσότερο που συμμετείχε στον αγώνα δρόμου και μας έκανε περήφανους.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ο Μαραθώνιος Δρόμος είναι αγώνας αντοχής δρόμου κάλυψης επίσημης απόστασης 42,195 χιλιομέτρων, που περιλαμβάνεται στα σύγχρονα ολυμπιακά αθλήματα.

       Ο αγώνας ονομάζεται έτσι από την ιστορική διαδρομή του Έλληνα στρατιώτη ημεροδρόμου Φειδιπίδη που μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.χ) έτρεξε από το πεδίο της μάχης στην Αθήνα για να μεταφέρει τα νικητήρια νέα με τη λέξη "νενικήκαμεν".

       Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε ως άθλημα "μαραθώνιος δρόμος", αλλά και ούτε είχε θεσμοθετηθεί κάτι παρόμοιο. Η ιδέα της γέννησης αυτού του αθλήματος και η ένταξή του στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες οφείλεται στον Γάλλο γλωσσολόγο και ελληνιστή Michel Breal φίλο του Πιερ ντε Κουμπερντέν που πρότεινε κατά την αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων του 1896 στην Αθήνα "την επανάληψη του διάσημου εκείνου δρόμου που εξετέλεσε ο στρατιώτης του Μαραθώνος"

Ο Πρώτος επίσημος Ολυμπιακός Μαραθώνιος διεξήχθη την 5η ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, των πρώτων από της αναβίωσής τους, στις 29 Μαρτίου του 1896 ημέρα Παρασκευή.

         Ο νικητής του πρώτου ολυμπιακού μαραθωνίου το 1896 (μόνο για άνδρες) ήταν ο Σπύρος Λούης, ένας Έλληνας μεταφορέας νερού.

 

       Η είσοδος του Λούη στο Στάδιο ξεσήκωσε όλους τους θεατές που όρθιοι παραληρούσαν και ζητωκραύγαζαν ρυθμικά το επίθετό του όπου και τερματίζει με χρόνο 2 ώρες, 58΄ και 50΄΄, ενώ δεύτερος εισήλθε στο Στάδιο, μόλις μετά επτά λεπτά, ο Χαρίλαος Βασιλάκος τερματίζοντας σε χρόνο 3 ώρες, 06΄ και 30΄΄.

Ο Σπύρος Λούης νικητής στο Παναθηναϊκό στάδιο

Το κύπελλο - βραβείο του Σπύρου Λούη

Γρηγόρης Λαμπράκης

Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης.

   Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα του Νομού Αρκαδίας και προερχόταν από αγροτική οικογένεια. Ήταν το 14ο από 18 παιδιά που είχε η οικογένειά του.  

            Το Σεπτέμβριο του 1931 γράφτηκε στην Εμπορική και Λογιστική Σχολή «Παναγιωτόπουλου» με σκοπό να ακολουθήσει τον εν λόγω κλάδο. Μετά από δύο χρόνια σπουδές αποφάσισε να δώσει εξετάσεις (Σεπτέμβριος 1933) στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οποία εισήχθη ανάμεσα στους πρώτους. Χάρη στους υψηλούς βαθμούς του κατόρθωσε να λάβει υποτροφία και να συνεχίσει δωρεάν τη φοίτησή του τα τρία επόμενα πανεπιστημιακά χρόνια. Ταυτόχρονα με τις σπουδές του στην Ιατρική ασχολείται από το 1931 και με τον κλασικό αθλητισμό. Είναι αθλητής του Πειραϊκού Συνδέσμου και στα 19 του χρόνια αναδεικνύεται πρώτος πανελληνιονίκης στο τριπλούν.

          Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ και το 1943, ίδρυσε την ''Ένωση Ελλήνων Αθλητών'' με την οποία διοργάνωνε αγώνες για την ενίσχυση των λαϊκών συσσιτίων. Στόχος του ήταν δημιουργήσει ένα οργανωμένο σύστημα υγειονομικής παρακολούθησης και περίθαλψης των εξαθλιωμένων από τη πείνα συναθλητών του.
Οι αθλητές που άντεχαν ακόμα προσπαθούσαν στις άθλιες κατοχικές συνθήκες να διοργανώσουν συλλαλητήρια, συσσίτια και έναν αθλητικό αγώνα στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Αρχικά είχε δοθεί άδεια η οποία στη συνέχεια υπό τη πίεση των Ναζιστικών αρχών κατοχής ακυρώθηκε.

         Ο Λαμπράκης μπήκε επικεφαλής αθλητών στα γραφεία του ΣΕΓΑΣ στο Κολωνάκι και απαίτησαν την διεξαγωγή των αγώνων. Στη συνέχεια κατέβηκαν στην Πλατεία, στεφάνωσαν το μνημείο του Ξάνθου και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο. Οι αγώνες έγιναν τελικά στο Καλλιμάρμαρο με την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου και την έπαρση της ελληνικής σημαίας. Ως αντίποινα για τη δράση του οι εγχώριοι δωσίλογοι παραδίδουν το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς τον αδελφό του στους Γερμανούς, οι οποίοι στη συνέχεια τον στέλνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία.

         

         Υπήρξε έξοχος αθλητής, δέκα φορές βαλκανιονίκης και για 21 χρόνια κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ στο άλμα εις μήκος, ενώ είχε αναδειχθεί πανελληνιονίκης τέσσερις φορές στο άλμα εις μήκος, δύο στο τριπλούν και από μία στα 100 μέτρα και στα 200 μέτρα.
Είναι μόνιμο μέλος της εθνικής ομάδας στα 100μ, 200μ, μήκος και τριπλούν για έξι ολόκληρα χρόνια. Αναδεικνύεται Πανελληνιονίκης και Βαλκανιονίκης και μετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνου όπου κατατάσσεται 11ος στο μήκος ενώ το 1937 καταλαμβάνει την 4η θέση στο παγκόσμιο φοιτητικό πρωτάθλημα.

         Πρωτοστάτησε στην ανασυγκρότηση του ΣΕΓΑΣ μετά την απελευθέρωση και έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Δημιούργησε παράλληλα και έναν νέο αθλητικό οργανισμό το Ταμείο Υγείας και Περίθαλψης Αθλητών (ΤΥΠΑ), στο οποίο δραστηριοποιήθηκε μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

       Την ιατρική του σταδιοδρομία την ξεκίνησε το 1940 ως βοηθός στο μαιευτήριο ''Μαρίκα Ηλιάδη'', όπου παρέμεινε μέχρι το 1945. Την περίοδο 1947-1952, ήταν επιμελητής στο Δημόσιο Μαιευτήριο Αθηνών. Το 1950, αναγορεύτηκε υφηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το ίδιο έτος, έγινε διευθυντής της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής του θεραπευτηρίου ''Λευκός Σταυρός'', θέση που διατήρησε ως το 1957. Ως γιατρός ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και φιλανθρωπική δράση λόγω της οποίας έγινε ευρύτερα γνωστός στο κοινό.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της οργάνωσης υπέρ της ειρήνης και του αφοπλισμού «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη». Την 21η Απριλίου 1963 η κυβέρνηση θα απαγορεύσει την 1η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Ο Λαμπράκης θα σπάσει τότε τον αστυνομικό κλοιό και θα βαδίσει το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μέχρι τη σύλληψή του.

         Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.

Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε».
Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.

32^ος Μαραθώνιος Αθήνας – Ο αυθεντικός

9 – 11- 2014

Η συνέντευξη

• —  Πόσες ημέρες την εβδομάδα τρέχετε;
  Τρέχω 5 ημέρες την εβδομάδα και όταν αρχίζει η προπόνηση για το Μαραθώνιο δρόμο τρέχω 6 ημέρες την εβδομάδα.
  —  Πόσους μήνες διαρκεί η προπόνηση;
  Η προπόνηση για το Μαραθώνιο πρέπει να ξεκινήσει 2,5 μήνες νωρίτερα. Εγώ φέτος ξεκίνησα την προπόνηση 22 Αυγούστου. Δεν είναι εύκολο αλλά πρέπει να τηρείς το πρόγραμμα ευλαβικά. Η προπόνηση διαρκεί περίπου 2 ώρες. Κάνω το γύρο της λίμνης, περίπου 30 χμ. Μην νομίζετε όμως πως είμαι μόνος. Υπάρχουν 150 παιδιά που συμμετέχουν. Κάποιες άλλες φορές τρέχω στο δασάκι στο λόφο του Φρόντζου ή στη Λιμνοπούλα. Τρέχω πάντα πολύ πρωί γιατί έτσι συνηθίζω και την ώρα διεξαγωγής του Μαραθωνίου δρόμου. Ξεκινάμε 9:00. Εμείς πρέπει να είμαστε 7:30 στην αφετηρία. Έτσι ξυπνάμε 5:00 στο ξενοδοχείο. Χρειαζόμαστε χρόνο να πάρουμε πρωινό, γιατί έχει αποδειχτεί ότι μέχρι τα 30 χμ. ένας οργανισμός αντέχει, μετά φτάνεις στα όριά σου.
  —  Τι εξοπλισμός χρειάζεται;
  Όταν έχει ζέστη ντύνομαι ελαφριά. Έχω δει κόσμο να φοράει αντιανεμικά για να ιδρώσει και να χάσει κιλά. Αυτό είναι χειρότερο, γιατί αναγκάζει τη καρδιά να δουλέψει πάρα πολύ γρήγορα.
  Όταν έχει κρύο βάζω κάτι πιο ζεστό. Η βροχή δεν ενοχλεί τόσο πολύ. Ένα αντιανεμικό λεπτό είναι εντάξει.
  Τα παπούτσια είναι σημαντικά, αλλά έχω βγει τα τελευταία χρόνια τόσα πολλά. Για αριστερό πάτημα , για δεξί πάτημα, με ψηλή σόλα. Τα παπούτσια παίζουν σημαντικό ρόλο στις επιδόσεις ενός αθλητή. Μπορείς βέβαια να κάνεις μία εξέταση πελματογράφου και να αγοράσεις το παπούτσι που ταιριάζει στο πόδι σου.
  Σημαντική είναι και η βελτίωση που υπάρχει στα υφάσματα των ρούχων των αθλητών. Παλιά τα υφάσματα ήταν βαμβακερά. Σήμερα υπάρχουν υφάσματα που διώχνουν τον ιδρώτα. Ισοθερμικά υφάσματα που σε βοηθούν να μην ιδρώνεις.
  Στο τέλος του Μαραθωνίου, βέβαια έχεις υποθερμία και σε τυλίγουν με ειδικό σεντόνι που μοιάζει με φύλλο αλουμινόχαρτου, μέχρι να επανέλθουν όλα σε φυσιολογικά επίπεδα.
  Καλό είναι να γνωρίζουν τα παιδιά ότι υποθερμία παθαίνουμε δύο φορές. Από το πολύ κρύο και από μεγάλη κούραση.
  Στις βόρειες χώρες λένε: Δεν υπάρχει λάθος καιρός, υπάρχουν λάθος ρούχα.
  —  Απαιτείται ιδιαίτερη διατροφή;
  Τρώω συνήθως ζυμαρικά και κοτόπουλο. Ακόμη φρούτα όπως μπανάνες οι οποίες βοηθάνε να μην παθαίνουμε κράμπες. Πολύ νερό για να ενυδατώνεται ο οργανισμός.
  Μπορείς βέβαια να κάνεις και μία εξέταση αίματος – όπως κάνουν οι μεγάλοι αθλητές- και να δεις τι χρειάζεται ο οργανισμός σου.
  —  Χρησιμοποιείται φαρμακευτικά σκευάσματα;
  Βιταμίνες, ναι. Γιατί το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να πάρει όλες τις βιταμίνες που του χρειάζονται μόνο από τα τρόφιμα.
  —  Την τελευταία εβδομάδα αλλάζει η προπόνησή σας; Τι διατροφή ακολουθείται την τελευταία εβδομάδα;
  Η τελευταία εβδομάδα είναι πολύ σημαντική. Δεν προπονούμαι σχεδόν καθόλου. Πρέπει να αφήσω τον οργανισμό να ξεκουραστεί. Μπορεί να κάνω 2 προπονήσεις των είκοσι λεπτών, από εκεί που έκανα 6 δίωρες.
  Την τελευταία εβδομάδα ξεκουράζομαι και τρώω σωστά. Ζυμαρικά, κοτόπουλο, φρούτα και νερό. Πολύ νερό και ισοτονικά ποτά.
  —  Κατά τη διάρκεια του αγώνα ακολουθείτε κάποια τακτική;
  Φοράω ένα βραχιολάκι, το οποίο το έχω ρυθμίσει από πριν, ώστε να  γνωρίζω πόσα χμ πρέπει να κάνω σε πόσο χρόνο, για να μην εξαντληθεί ο οργανισμός μου. Αυτό το παρακολουθώ κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το βραχιολάκι αυτό το ρυθμίζω σύμφωνα με την προπόνηση που έχω ήδη κάνει και τους χρόνους μου.
  Πολύς κόσμος ενθουσιάζεται στην αρχή και ξεκινάει με φόρα , σύντομα όμως εγκαταλείπει. Είναι σαν το τσιτά που τρέχει 100 μέτρα και πέφτει.
  Ο Μαραθώνιος είναι αγώνας ρυθμού. Σ’ αυτό βοηθάνε και οι άνθρωποι που βγαίνουν στο δρόμο να μας δουν. Μας δίνουν ρυθμό παίζοντας μουσική, χτυπώντας τύμπανα… Σου ανεβάζουν τη διάθεση.
  Ακόμη όταν τερματίζουμε αισθανόμαστε αναγούλες, ναυτία για περίπου 5 λεπτά, μέχρι να επανέλθει ο οργανισμός. Αυτό είναι φυσιολογικό. Φανταστείτε ότι τώρα που μιλάμε έχουμε γύρω στις 80 – 120 σφίξεις. Όταν τρέξεις πολύ γρήγορα μπορεί να φτάσει τους 170 -180. Όταν τρέχεις με ρυθμό μπορεί να φτάσεις στους 160. Άρα το σώμα χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει.
  
  
  —  Κατά τη διάρκεια του μαραθώνιου πίνετε νερό; Πόσο;
  Κάθε 2,5 χμ. μας δίνουν ένα μπουκάλι με νερό. Πρέπει όπωσδήποτε να πιούμε 3 γουλιές και θα συνεχίσουμε. Αν δεν πιούμε θα έχουμε προβλήματα. Κράμπες, αφυδάτωση κ.ά. Στο δρόμο πέρα από νερό μας δίνουν και κάποιες σοκολάτες, για ενέργεια.
  
  
  —  Τι είναι το φαινόμενο του « τοίχου» και τι κάνετε για να το αποφύγετε;
  Ο οργανισμός για να κινηθεί χρειάζεται γλυκόζη. Αν σταματήσει η παραγωγή γλυκογόνου, σταματά ο άνθρωπος. Γι’ αυτό είναι σημαντική η διατροφή. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε επαγγελματίες αθλητές, όπως οι Κενυάτες. Σ’ αυτούς λοιπόν μπορεί να πέσει πολύ η ενέργειά τους και να σταματήσουν. Σταματάνε και είναι σαν χαμένοι. Σαν κοιμισμένοι. Ένα τέτοιο περιστατικό είδα πριν αρκετά χρόνια με ένα πρωταθλητή Γιαννιώτη, το Λάμπρο το Ζάραγκα. Το έπαθε μπροστά στο δρομέα στο 40^ο χμ και τον ξύπνησε ο προπονητής του. Του φώναξε και μετά από 10 μ. πήρε μπροστά.
  Ζελεδάκια που περιέχουν γλυκόζη, κάλιο και νάτριο μοιράζονται στην αφετηρία, γι’ αυτό το λόγο.
  Αυτά τα αθλήματα βέβαια είναι 50% προπόνηση και 50% ψυχή. Γι’ αυτό και πολλοί αθλητές που δεν έχουν ενέργεια συνεχίζουν μέχρι το τέλος. Ο Μαραθώνιος δεν είναι μια μάχη με τους άλλους, είναι μια μάχη με τον εαυτό σου.
  —  Τι νιώθετε κατά τη διάρκεια της διαδρομής και τι συναισθήματα έχετε όταν μπαίνετε στο Παναθηναϊκό Στάδιο;
  Όταν έτρεχα σκεφτόταν ότι με σκέφτονται οι συνάδελφοί μου, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου… Σκεφτόμουν ωραία πράγματα, θετικά. Να αισθάνεσαι πίσω σου μια αύρα. Να αισθάνεσαι ότι είναι όλοι εκεί μαζί σου και σε σπρώχνουν.
  
  
  Κάθε φορά που τερματίζω στο Παναθηναϊκό συγκινούμαι. Ο κόσμος απέξω… τι αύρα σου δίνει… σου δίνει κλαδιά ελιάς, σου φωνάζουν μπράβο, σου φωνάζουν προχώρα, σου δίνουν τα μικρά παιδάκια τα χεράκια τους να τα χτυπήσεις… Είναι πολύ συγκινητικό και φέτος είχε και πάρα πολύ κόσμο.

Το μετάλλιο που κέρδισε ο κύριος Νίκος

• 
  

Μαζεύουμε καπάκια!

         Όλη την περσινή χρονιά το σχολείο μας συμμετείχε στην προσπάθεια στήριξης του Συλλόγου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων στο νομό Πέλλας. Καταφέραμε, με τα πλαστικά καπάκια που μαζέψαμε, να αγοράσουμε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Η προσπάθειά μας συνεχίζεται και φέτος, με στόχο αυτή τη φορά να βοηθήσουμε το μικρό Γιαννάκη στην Εύβοια! 
         Ευχαριστούμε πολύ όλους τους μικρούς μας φίλους και τις οικογένειές τους για τη συμμετοχή τους. Θα θέλαμε ακόμη να ευχαριστήσουμε την κυρία Σίδερη Λευκοθέα και το Centrum cafe ( στα Καρδαμίτσια), οι οποίοι μας βοηθάνε ανιδιοτελώς στο έργο μας. 
        Θα θέλαμε να σας ευχαριστούμε όλους θερμά για την αμέριστη συμπαράστασή σας και μην ξεχνάμε... ότι η ευαισθητοποίηση των μαθητών σε κοινωνικά προβλήματα είναι η καλύτερη μάθηση! 

                                                                                                                                                                                      Χριστίνα Μελά